Enige de ID Rotterdam rakende gebeurtenissen
Zeker is dat er nog enige items zijn die enige aandacht verdienen en waarbij enige betrokkenheid is geweest door de ID Rotterdam. Te zijner tijd zal dit verder worden ingevuld. Het gaat om o.m.de volgende onderwerpen:
Invloeden van extremistische organisaties bij havenstakingen
Havenarbeiders luisteren naar Wouter ten Braake van de nieuwe Arbeidsmacht. Foto: Eric Koch, Nationaal Archief.
Volksheld tegen wil en dank
Ten Braake heeft na het eerste gesprek met de havenwerkers op een zondagavond een klein pamflet gemaakt, op een half A4-tje. De volgende ochtend wordt de tekst verspreid aan de poorten. Er staat een oproep in om naar het Doelenplein in het centrum van Rotterdam te komen. “We hadden ingeschat dat er een paar honderd mensen zouden komen”, blikt Ten Braake terug. “Maar in de ochtend waren het er al een paar duizend. Toen hebben we de naam Arbeidersmacht verzonnen”.
Het is nooit de bedoeling geweest dat Ten Braake hét gezicht zou worden van de nieuwe beweging, hij komt tenslotte niet eens uit de haven. Maar het gebeurt toch. “Een van de havenwerkers die het woord zou voeren, een jonge snuiter, die durfde op het laatste moment niet”, legt Ten Braake uit“. Toen werd er gezegd dat ik het moest doen, omdat ik al eens namens een bewonersgroep in het Oude Westen het woord had gevoerd. Dus als niet-havenarbeider klom ik op dat muurtje met de megafoon”. Hij is waarschijnlijk met zijn 21 jaar de jongste stakingsleider in de Nederlandse geschiedenis.
De belangrijkste mededeling die de nieuwe woordvoerder van Arbeidersmacht doet is dat ze niet akkoord kunnen gaan met een loonsverhoging van 25 gulden, die dan nota bene net is binnengesleept door de bonden. Er moet 75 gulden bij. Daar kunnen de havenbonden niet tegenop en Ten Braake is meteen een volksheld.
Maoïsten en Pekingchinezen
Maar de populariteit van de nieuwe Arbeidersmacht is niet overal even groot. Veel mensen moeten helemaal niets hebben van deze nieuwe communistische beweging. De toenmalig Rotterdamse burgemeester Thomassen omschrijft de ontwikkelingen als volgt:
“De leiding is in handen van Mao-communisten. De instructies en de middelen komen via Albanië en Parijs naar Nederland.”
Ook de vakbonden zijn niet blij. Zij voelen er niets voor om terug te moeten naar de havendirecties en te gaan praten over 75 gulden. En daarmee is er een duidelijke kloof zichtbaar tussen de bonden en de werknemers. Die leidt tot een onherstelbare breuk, zo blijkt al snel.
Fokke Kuiper is destijds bedrijfsleider bij de firma Pakhoed, een van de voorlopers van het huidige Vopak. “Alles was in beweging, behalve in de haven. Ik kon me er wel iets bij voorstellen, toen ik hoorde dat ze op de werkvloer vonden dat hun betaling achterbleef.”
Metaalsector
De bom barst op 25 augustus 1970. Niet in de haven, maar in de metaalsector. De metaalbonden eisen 25 gulden per week meer loon. Op die manier moet het verschil in inkomen met het personeel van de koppelbazen worden weggewerkt.
De onvrede slaat over naar de bedrijven in de haven. De bonden zijn dan nog in gesprek over die 25 gulden en zij zijn niet van plan om actie te gaan voeren.
1970 - HAVENSTAKING: HEEL DE HAVEN PLAT VOOR 75 GULDEN
Dave Datema, 27 september 2015
De mannen in de Rotterdamse haven zijn de laatste die nog weten wat een staking inhoudt, hoor je nog wel eens. Zij staan ergens voor, zij komen nog ergens voor op. In 2014 blokkeren ze nog het Wilhelminaplein in Rotterdam.
Een van de grootste acties in de Rotterdamse haven vindt plaats in 1970. Zo’n 30.000 havenwerkers leggen vrijwel de hele haven plat. En dat terwijl de staking niet door de bonden wordt ondersteund. Sterker nog, de havenwerkers keren zich juist tegen de bonden. De eis: 75 gulden erbij in de week.
Groei
De haven van Rotterdam groeit flink in de jaren ’60. De overslag neemt toe en krijgt een andere vorm. Oorzaak: de introductie van de container. Tot dan toe is het werk in de haven heel arbeidsintensief, maar dat begint te veranderen.
De toegenomen handel zorgt voor fusies, overnames en een flinke groei van de havenbedrijven. Het personeel profiteert daarvan niet mee. De lonen gaan nauwelijks omhoog. Ondertussen moeten werknemers soms ineens bij andere bedrijven of op andere locaties aan de slag. Dat zorgt voor onrust. Ook de aanwezigheid van oproepkrachten, die werken via zogeheten koppelbazen, voert de spanning op. Zij ontduiken massaal de cao. Netto krijgen de oproepkrachten daardoor meer. En dat is tegen het zere been van het vaste personeel.
Wouter ter Braake maakt dan als 21-jarige deel uit van de Kommunistische Eenheidsbeweging Nederland (KEN). De partij is een afsplitsing van de toenmalige CPN. Als havenwerkers hem aanspreken ‘waarom zij niets gaan doen in de haven’ komen de communisten in actie.
“Wij sprongen in een gat, daar komt het in feite op neer”, zegt Ten Braake. “Dat die mannen staakten was begrijpelijk. Ze waren boos en niemand, geen enkele organisatie steunde hen.”
Tienduizend man door de Maastunnel
Op 28 augustus 1970 leggen de havenwerkers de Rotterdamse haven stil. Op 3 september trekken ze door de Maastunnel in een optocht die begint op Zuid en voert naar het hoofdkantoor van de Scheepvaartonderneming Zuid, een groep havenondernemers. Onderweg wordt gescandeerd: 25 gulden nee, 75 gulden ja. De stoet trekt ook langs het kantoor van de Vervoersbond. “Daar hebben we een minuut stilte gehouden”, zegt Ten Braake. “Daar hebben we de bond figuurlijk begraven.”
De actie brengt de bonden in een lastig pakket. De havenwerkers willen duidelijk niet meer met de bond praten. Ondertussen ligt het werk in de haven al ruim een week stil.
Ondernemingsraden
De vakbonden vragen de ondernemingsraden om hulp. Of er van elke OR één of twee afgevaardigden willen plaatsnemen in een speciale commissie: de commissie van 43. De commissie moet gaan praten met de bedrijven in de haven. Dat lukt. Er komt snel een bod op tafel: alle stakers krijgen 200 gulden als ze meteen weer aan het werk gaan.
“Ik herinner me dat we nog een poging hebben gedaan om in de tweede week nog een groep stakers bij elkaar te krijgen”, gaat Ten Braake verder. “Maar op een bijeenkomst in de Rivièrahal in Blijdorp kwamen nog maar 300 mensen opdagen. Toen realiseerden we dat het voorbij was.”
Afloop
De 75 gulden extra in de week worden niet binnengesleept. De havenarbeiders gaan akkoord met de helft. “Op zich ook wel begrijpelijk”, zegt Ten Braake. “Twee weken staken en geen geld krijgen en je hebt een gezin. Op een gegeven moment is het potje leeg”.
Maar om nou te zeggen dat de havenwerkers de winnaar zijn geworden? “Misschien een Pyrrusoverwinning”, zegt Kuiper, van een van de bedrijven. “Het betekende dat je tegen je klanten moest zeggen: vanaf nu gaan onze tarieven omhoog. Maar die dreigden meteen naar Antwerpen te gaan. We waren niet flexibel in de uren en werden duurder. Het heeft eerder negatief uitgewerkt dan positief. (Bron: vergetenverhalen.nl/)
Affaire hoofdinspecteur KALMA
1977 - Bouwe Dirk KALMA (Beetsterzwaag, 2 mei 1924 - Rotterdam, 25 juni 2011) was hoofdinspecteur bij gemeentepolitie Rotterdam en politicus voor de Pacifistisch Socialistische Partij (PSP).
Hoofdinspecteur KALMA, is als lid van de PSP deelnemer aan meerdere anti Vietnam demonstraties (die wel of geen kreet 'Johnson moordenaar' heeft geuit) en zichzelf in
verlegenheid brengt als demonstrant bij het consulaat van Duitsland door te reageren op de mogelijke (niet) zelfmoord van RAF-leden Andreas Baader, Gudrun Ensslin en Jan-Carl Raspe op 18 oktober 1977 . KALMA stapt uiteindelijk op bij de politie Rotterdam als hij een geboortekaartje ontvangt van een kind van een politieman die door een RAF-lid is doodgeschoten. Zijn lidmaatschap en activiteiten binnen de PSP was in de context van die periode een groot probleem voor de politie en met name de Inlichtingendienst Rotterdam. Bouwe Kalma is de vader van Paul Kalma, die lid was van de Tweede Kamer voor de PvdA.
Terreur aanslagen RAF
1978 - Mogelijk een terreur-connectie naar de Stichting Nederland-Gaza. Dat is de organisatie die in juni een Nederlandse Boot naar Gaza laat varen. De voorzitter Rob Groenhuijzen blijkt niet alleen lid van de Capelse Groep en de Rode Jeugd te zijn geweest. Hij heeft in 1978 ook een "Handleiding voor Vrijheidsstrijders" met symbolen van de Duitse terreurbeweging Rote Armee Fraktion (RAF) en citaten van de Duitse terroriste Ulrike Meinhof verspreid.
Handleiding voor vrijheidsstrijders_1_
Dit blijkt uit documenten in het archief van het Internationale Instituut van Sociale Geschiedenis (IISG) in Amsterdam. Dat deze Handleiding voor Vrijheidstrijders door Rob Groenhuijzen is geschreven wordt bevestigd in het boek "Rood Verzetsfront" van Paul Moussault. De echtheid en oorsprong van de documenten worden in e-mails van vroegere leden van het Rood Verzetsfront bevestigd.
Rob Groenhuijzen heeft zich nadrukkelijk niet gedistantieerd van zijn verleden als terrorist. Hij schrijft letterlijk: "Ik onderschrijf de geweldloze beginselen van de Stichting Nederland-Gaza zodat de Freedom Flotilla Israël voor de zoveelste keer confronteert met het feit dat het land een paria in de wereld blijft wanneer het zich boven de wet stelt.
Ik ben geen terrorist voor mensen die weten hoe het in deze wereld toegaat. Ik ben niet pro of contra Hamas".
De achtergrond van twee leden met een terreurverleden in de Stichting Nederland-Gaza brengt de kerkelijke organisaties binnen het Gazavloot initiatief steeds meer in verlegenheid. Dat de Protestantse Kerk Nederland (PKN) wel subsidie aan Sabeel Internationaal geeft, maar de Vrienden van Sabeel in Nederland nadrukkelijk niet financieel ondersteunt, is daar slechts één voorbeeld van.
Het is maar de vraag of andere organisaties binnen de Stichting Nederland-Gaza, die zo sterk de nadruk op een humanitaire missie willen leggen, met deze terreurconnecties in verband gebracht willen worden (Bron: keesjemaduraatje.blogspot)
Staatsgreep Suriname
1980 - Activiteiten in Rotterdam na de staatsgreep Suriname door Desi Bouterse.
Op 25 februari 1980 pleegden militair sportinstructeur Desi Delano Bouterse en vijftien andere onderofficieren een staatsgreep in Suriname.
In dit kader heeft de ID Rotterdam in 1985 in het Beknopt Algemeen Rapport (BAR), dat bij de toenmalige gemeentepolitie Rotterdam periodiek onder alle politie-medewerkers werd verspreid, inzicht gegeven in het effect van de coup door Desi Bouters en wat dit heeft betekend binnen de Surinaamse gemeenschap in Nederland en met name in Rotterdam. De andere kant van dit artikel is dat de ID Rotterdam haar positie binnen de politie duidelijk maakt en laat weten tevens open te staan voor aanvullende informatie.De core business van een inlichtingendienst.
Laatste ontmoeting met informant antimilitairistische actiegroep Onkruit door medewerker ID Rotterdam
Tzt aangevuld met afbeelding/tekst laatste ontmoeting operatie Zonnebloem, organisatie 'Onkruit' (Panorama).
Military Traffic Management Command (MTMC) Voormalig hoofdkwartier van het Military Traffic Management Command (MTCM) en Military Sealift Command (MSC) van de US Army. Gevestigd op de gehuurde derde verdieping van het civiele zee- en luchtvrachtbedrijf Kuehne & Nagel NV aan de Lloydstraat 35 te Rotterdam. Door het MTMC werden alle Amerikaanse militaire troepenbewegingen binnen Europa gecoördineerd waaronder de doorvoer van Amerikaanse militaire goederen en manschappen door Nederland. Het MTMC is sinds 2004 bekend als Surface Deployment and Distribution Command en was vanaf 2008 gevestigd in Capelle aan den IJssel en sinds 2013 op de Van Ghentkazerne in Rotterdam. (Bron: forten.info)
<<<<-- 11 FEBRUARI 2003 DEUREN BLIJVEN DICHT VOOR SP-INSPECTIE TEAM Een inspectieteam onder leiding van Tweede-Kamerleden Harry van Bommel en Krista van Velzen, Eerste-Kamerlid Driek van Vugt en de Rotterdamse SP-fractievoorzitter Theo Cornelissen meldde zich maandagmiddag bij een zwaar beveiligde en vooral gesloten poort van het militair planningscentrum in Capelle aan den IJssel (Bron: SP.nl)
Mei 1981 werd Ravenstijn uit Den Haag gebeld door iemand van het Ministerie van Binnenlandse Zaken met de vraag of hij eens langs mocht komen om over de punkers te praten. Dat mocht en Arie, een ongeveer 40 jaar oude, joviale man deed zijn intrede in het leven van Ravenstijn. In dat gesprek maakte Arie duidelijk geïnteresseerd te zijn in het wel en wee van allerlei linkse organisaties en omdat Ravenstijn daar goed in zat, was de vraag van de inlichtingenman of hij er eens per week onder het genot van een kop koffie over mocht komen praten. Ook dat mocht.Bij acties van Onkruit zag hij Arie ook vaak, maar ze hadden afgesproken dat Ravenstijn nooit een teken van herkenning zou geven. Zelfs als hij werd opgepakt, mocht Ravenstijn nooit zeggen dat hij voor iemand van de inlichtingendienst werkte. Toen hij inderdaad eens bij een demonstratie door de politie werd ingerekend, kwam zijn werk voor Arie niet ter sprake.
Als kleine vergoeding voor het ongerief overhandigde Arie hem een paar dagen later 50 gulden. Het bekende ritueel van de ontmoetingen voerden Arie en Zonnebloem twee jaar lang op.
Elke dinsdagmorgen maakten de twee een autorit naar de Maasvlakte waar voor de telkens een ander wegrestaurant werd uitgekozen om te converseren en de spullen in ontvangst te nemen. Die spullen waren allerhande anarchistische en linkse boekjes, tijdschriften, folders en pamfletten waarop Zonnebloem zich op advies van Arie had geabonneerd en waarvoor hij zijn tipgever, die als werkloze van een bijstandsuitkering moet leven, uiteraard een keurige vergoeding gaf. De adresbanden om de tijdschriften werden door Arie onderweg versnipperd en uit zijn autoraampje gekieperd, om te voorkomen dat iemand er ooit achter kwam van wie Arie die spulletjes had.
De conversatie beperkte zich onder het genot van een kop koffie, overigens zonder gebak, want Arie was niet zo scheutig.
(…) Vaak ook liet de BVD man foto’s zien van personen in de hoop dat Zonnebloem hem kon vertellen wie dat waren. Na verloop van tijd begon Zonnebloem zich wat ongemakkelijk te voelen on zijn rol als verklikker. Dat deelde hij ook aan de BVD mee, maar een geïrriteerde Arie maakte duidelijk dat men met hem door wilde gaan. Op een telefoonnummer dat we van Ravenstijn krijgen, bellen we Arie. Hij zegt verbaasd inderdaad voor de inlichtingendienst te werken. ‘Zo zou je het kunnen noemen, ja’. Verder kan en wil hij niets meer zeggen.
Verantwoording
Vanzelfsprekend moet de ID medewerker Arie K. zich tegenover de BVD op papier verantwoorden. Op 9-3 1983 meldt Arie aan de BVD dat een journalist van het weekblad Panorama telefonisch contact met verbinding 595 heeft opgenomen. (De BVD gebruikte in die periode verbindingsnummers) Arie (vebinding) sluit af met: “Een gemaakte afspraak met (operatienaam) wordt niet nagekomen. Van beide zijden is verder geen contact meer gezocht. Derhalve kan deze Operatie gevoeglijk als beëindigd worden beschouwd”. (10)
De Verlinker van Onkruit
Op 20-3-1984 zegt ene Dennis W. in het dagblad Het Vrije Volk in een artikel o.m. dat hij niet van geweld houdt en altijd de weg van de diplomatie zoekt. Hij speelde twee jaar lang informatie over linkse groeperingen door aan de BVD. ‘Ravenstijn’ of ‘Zonnebloem’ zoals hij zich toen noemde sprak elke dinsdag met contactman ‘Arie’. Zij ontmoetten elkaar dan op de Maasvlakte, waar zij rustig konden praten. Hij zegt dan ook dat de verstrekte inlichtingen er alleen op gericht waren om geweld te voorkomen. Dennis ging veel om met punkers en mensen van Onkruit, waardoor hij al vroeg op de hoogte was van acties. Dennis zegt dat hij in die periode bij rellen altijd zorgde dat er wat rechercheurs in burger kwamen, die het geweld in de hand konden houden. Dennis zegt verder dat hij in 1983 om die reden bij het overslagbedrijf ‘Quick Dispatch’ in het havengebied postte. Daar stond, in het kader van een NAVO-oefening, Amerikaans legermaterieel klaar voor doorvoer naar Duitsland. Dennis belde elk half uur naar ‘Arie’ om te vertellen hoeveel hand- of slagwapens de anti-militairistische demonstranten hadden. Arie belde die gegevens door naar de politiebusjes in de buurt. Dennis had de indruk hiermee goed werk te doen om escalatie van geweld te voorkomen. Verder in het artikel vrtelt Dennis dat Arie, nadat hij een half jaar voor hem werkte, naar vergaderingen van de anti-militairistische groep Onkruit te bezoeken en zich te abonneren op linkse blaadjes welke hij aan Arie gaf. Toen Arie vroeg om namen van anarchisten vond hij dit te ver gaan. Om die reden heeft Dennis met het weekblad Panorama contact gezocht. Nadat Dennis het artikel over hem in de Panorama heeft gelezen is hij zich wild geschrokken. Dennis zegt een kort geding tegen Panorama aan te willen spannen wegens smaad.
In de Panorama Nr. 12 (van 1983?) staat op bladzijde 66 in kapitale letters:
‘Rotterdammer spioneerde twee jaar voor BVD’
en daarbij in nog dikkere letters ‘De verlinker van Onkruit’.
De Panorama zet in de aanhef ‘Twee jaar lang informeerde een Rotterdamse ingewijde van het alternatieve milieu de Binnenlandse Veiligheidsdienst (BVD) over de antimilitaristische groep Onkruit, anarchisten krakers en punkers(..) ‘Met zijn contact bij de inlichtingendienst, codenaam 'Arie', had hij elke dinsdagmorgen op de Maasvlakte een geheimzinnige ontmoeting. Maar nu houdt Zonnebloem ermee op. Hij vertelt Panorama waarom’
De Panorama volgt de laatste ontmoeting tussen Zonnebloem en Arie.
De Panorama vervolgt met: ‘Voor zijn laatste ontmoeting met Arie slentert Zonnebloem met een plastic tasje vol linkse literatuur langs de weg waar Arie hem straks zal oppikken. Die morgen had de man van de Inlichtingendienst zoals gewoonlijk gebeld en Zonnebloem aan de afspraak herinnerd. Dan stopt inderdaad de Opel Kadett stationcar en stapt Zonnebloem in. Op geruime afstand volgen wij het tweetal. Op een gegeven moment vermindert Arie zijn snelheid beduidend, kennelijk om te zien of er achtervolgers zijn. Er zit voor ons niets anders op dan onze snelheid aan te houden en Arie te passeren. Zonnebloem zal later zeggen dat Arie niets in de gaten had. Bij een restaurant aan het einde van de weg die over de Maasvlakte loopt, vlak bij een vuurtoren, stappen ze uit en gaan naar binnen. Twintig minuten later komen ze naar buiten. Arie zet Zonnebloem ergens in een Rotterdamse buitenwijk bij een metrostation af. De zoveelste geheimzinnige ontmoeting is ten einde’.
Even verderop wordt de ontmoeting van Panorama (Joop Reichart) met Zonnebloem geschetst die zich Ravenstijn noemt: ‘(..)Wie zou in deze sympathieke alternatieveling een werktuig zien van het vermaledijde kapitalisme, niemand toch en zeker zijn politieke vrienden niet. Om met hen geen moeilijkheden te krijgen is een absolute voorwaarde voor het gesprek dat hij anoniem blijft. Hij is niet zo zeer bang voor Arie als wel voor zijn linkse geestverwanten, van wie hij verwacht dat zij hem zullen villen als ze erachter komen dat hij dubbelspel heeft gespeeld.
Christiaan Lindemans @ 'King Kong'
1986 Onderzoek King Kong
Christiaan Lindemans actief voor de SD
Een aparte pagina op deze website richt zich op onderzoek door de ID Rotterdam, m.n. de exhumatie.
(B. de Graaff, Dood van een dubbelspion. De laatste dagen van Christlaan Lindemans (Den Haag: Sdu uitgevers, 1997, 152 blz., ƒ29,90, ISBN 90 12 08388 5).(zie afbeelding)
Een van de grootste mysteries uit de Tweede Wereldoorlog is de rol die Christiaan 'King Kong' Lindemans in het mislukken van de slag om Arnhem heeft gespeeld. Tijdens de oorlog zat Lindemans in het verzet. Toen de broer en vrouw van King Kong (zo genoemd vanwege zijn lengte en schommelende gang) door de Duitsers werden opgepakt, kregen ze geen verzetshulp. Uit frustratie over zoveel vaderlandse onwil stapte Lindemans naar de Sicherheitsdienst (SD).
In ruil voor contraspionage kwamen zijn broer en vrouw vrij. In de chaotische septembermaand van 1944 kreeg Lindemans in zijn rol van verzetsheld makkelijk toegang tot het hoofdkwartier van prins Bernhard. Het is niet duidelijk hoe veel hij hier ontdekte over de aanstaande luchtlandingen bij Arnhem. Feit is dat Lindemans op 15 september 1944, dus voor de luchtlandingen, is gesignaleerd bij de Duitse spionagedienst. Het is ook niet duidelijk of hij toen de plannen voor de luchtlandingen heeft verraden, of dat de Duitsers een conclusie konden trekken op basis van meerdere spionageberichten. Feit is dat Lindemans op een gegeven moment werd verdacht van spionage door het hoofdkwartier van prins Bernhard
(Bron:resources.huygens.knaw.nl/bwn/BWN/lemmata/bwn4/lindemans)
Het verhaal deed de ronde dat Lindemans niet zou zijn gestorven, maar in 1946, met behulp van de een of andere geheime dienst naar Zuid-Amerika zou zijn uitgeweken.
Ten einde aan alle geruchten een einde te maken, gaf de burgemeester van ROTTERDAM toestemming het stoffelijk overschot van 'King Kong' op de Algemene Begraafplaats 'Crooswijk' te ROTTERDAM op te graven en te identificeren. Deze exhumatie vond plaats op 17 juni 1986. (Door de Inlichtingendienst ROTTERDAM is uitgebreid vooronderzoek gedaan alvorens de exhumatie plaats vond) Vastgesteld werd dat de opgegraven lichaamsresten inderdaad als die van Lindemans konden worden herkend, dat anatomisch aan het skelet geen doodsoorzaak aanwijsbaar was, en dat er onvoldoende argumenten waren om een arsenicumvergiftiging aan te tonen. Alles scheen er dus op te wijzen dat Lindemans inderdaad zelfmoord had gepleegd.
Lindemans zat in het verzet, maar liep over naar de Duitse bezetter. Op dat moment was hij actief in het verzet in Brussel. In september 1944 werd hij door de Engelse inlichtingendiensten, die hem nog vertrouwden, in vijandelijk gebied gezonden om het Nederlandse verzet op de hoogte te brengen van de aankomende Operatie Market Garden. Na in de nacht van 14 op 15 september door de linies te zijn gegaan, meldde hij zich bij het Nederlandse hoofdkwartier van de Abwehr in Driebergen en bracht daar verslag uit van zijn bevindingen. De plaats die hij noemde als Geallieerd aanvalsdoel, was - volgens in 2000 gedeclasseerde MI5-archieven - Eindhoven, niet Arnhem.[2] De Duitse militaire autoriteiten hebben ook deze incomplete informatie niet benut, zodat het 'verraad van Lindemans' zonder enige betekenis is geweest voor het verloop van de slag.
Tot op heden is onduidelijk of Lindemans over de linies getrokken is met het doel om de operatie te verraden, of dat hij de operatie verraden heeft uit angst voor de Duitse autoriteiten. Na de bevrijding van Eindhoven speelde Lindemans de rol van verzetsheld, maar op 28 oktober 1944 werd hij gearresteerd omdat hij verdacht werd van het doorspelen van informatie aangaande Operatie Market Garden aan de Duitse vijand. Voordat zijn zaak voorkwam pleegde Lindemans in 1946 zelfmoord in zijn cel.
In 2004 verscheen het boek Spionne in het derde rijk van Maria de Meersman, waarin zij aangeeft dat zij Lindemans reeds in de zomer van 1944 ontmaskerde als dubbelspion. Onduidelijk blijft waarom de Engelse inlichtingendiensten in september 1944 nog genoeg vertrouwen in Christiaan Lindemans hadden om hem over de linies te sturen om het Nederlandse verzet op de hoogte te brengen van operatie Market Garden.
Omtrent de toedracht van het verraad en de dood van Lindemans bestaan verschillende versies (7)
1992 'Van onrust naar onlust'
Burgemeester Peper (rechts) en Korpschef Hessing "Het is onzin om te spreken van rassenrellen" (Bron: AD, dd 17-11-1992)
Hoewel in Nederland maar weinig inlichtingenrapportages de publiciteit halen, is er een voorbeeld bekend waar analisten wel aandacht aan de rol van de eigen overheid besteedden. De PID te Rotterdam schreef een rapport over mogelijke geweldsuitbarstingen in de oude wijken van de stad. Dit rapport draagt de naam Van Onrust naar Onlust. Eerst noemde deze dienst de reden waarom het nog niet tot een uitbarsting was gekomen: "een geringe mate van georganiseerdheid bij zowel de autochtone als de allochtone bevolking" De Volkskrant van 16 november 1992,die delen van het rapport publiceerde, vervolgde de beschrijving van het rapport met:
"Mogelijke oorzaken van onlusten in Rotterdam zijn te vinden op het gebied van volkshuisvesting, jongerenproblematiek, cultuurverschillen en algemene onvrede. 'Daarnaast wordt in gesprekken met verantwoordelijke bestuurlijke en niet-bestuurlijke instanties ook duidelijk dat in de daadwerkelijke beleidsvoering een >struisvogelpolitiek< wordt gevoerd', aldus het rapport.
De inlichtingendienst verwijt de verantwoordelijke bestuurders dat zij 'zich regelmatig aandienende problemen' slechts ad hoc behandelen en vrijwel alleen binnen het kader van de openbare orde plaatsen. 'De diepere achtergronden worden nauwelijks aangepakt". De PID - aldus de Volkskrant- verdacht particuliere woningbouwverenigingen ervan een "buitenlander-onvriendelijk beleid" te voeren en stelde dat de toewijzing "mogelijk 'sluimerend discriminatoir' is". "Bij het merendeel van de Rotterdamse politie is 'de kennis die nodig is in onze multi-raciale samenleving niet of in onvoldoende mate aanwezig."'
In tegenstelling tot de BVD slaagde de Rotterdamse P!D er wel in de rol van de eigen overheid bij de analyse te betrekken. In klare taal wees de PID op diepere oorzaken van de conflicten en schuwde daarbij niet om de eigen overheid op haar rol in het conflict te wijzen. Waarom lukte het de Rotterdamse PID wel en de BVD niet om de eigen overheid te wijzen op gevaren bij de wijze van besluitvorming en politieoptreden? ..........
(Uit: De BVD en inlichtingenrapportages. Geïllustreerd met een case-study over het vierde kwartaalverslag van 1981 van de toenmalige Binnenlandse Veiligheidsdienst over antidemocratische ontwikkelingen binnen de antikernenergiebeweging door GILlAM DE V ALK, Studiecentrum voor Vredesvraagstukken, KU Nijmegen, 1996)
1997 Spion voor neonazi's
Recente affaires ‘Spion voor neonazi's loopt in en uit op stadhuis Rotterdam’,
aldus dagblad Trouw 26/11/1997: Van een onzer verslaggevers
ROTTERDAM - De regionale inlichtingendienst (RID), onderdeel van de Binnenlandse veiligheidsdienst, heeft na onderzoek van enkele weken een man opgespoord die in het stadhuis van ROTTERDAM mogelijk heeft gefungeerd als spion voor neonazi's. De man, die als oproepkracht regelmatig als wagenbegeleider bij het openbaar vervoerbedrijf RET werkt, heeft meermalen kans gezien om, in burger of vermomd als ober, door te dringen tot recepties en feestjes op het stadhuis. Aangezien zijn gedrag nooit tot argwaan onder het personeel leidde, had hij vrij toegang tot vrijwel iedere kamer in het stadhuis. Of hij zich, al dan niet in opdracht van extreem-rechts, actief met infiltratie-activiteiten heeft beziggehouden, is voor de RID, ondanks vermoedens, nog onduidelijk.
(Bron: Kafka.antenna.nl, maart 2004)
In deze periode speelde dat Ruitenberg als voorzitter van CP'86 werd opgevolgd door Wim BEAUX (zie afbeelding). Voor de problemen met de nazi’s in de partij werd geen oplossing gevonden. Aan de ene kant deden de nazi’s de partij veel kwaad door de slechte publiciteit die hun activiteiten opleverden. Aan de andere kant waren ze verantwoordelijk voor het gros van de acties en verrichtten veel werk voor de partij. De discussie bleef voortduren en ontspoorde uiteindelijk in de zomer van 1996. Toen kwamen er foto’s in de publiciteit, waarop een aantal CP’86-leden de Hitlergroet brachten. Een van hen, het Rotterdamse raadslid en feitelijk leider van de nazi-vleugel Martijn FRELING,(zie afbeelding) werd vervolgens geroyeerd. De ruzie die dit opleverde deed de partij uiteindelijk scheuren. De nazi’s wisten de CP’86 in handen te houden, terwijl de anderen, waaronder BEAUX, verder gingen in de Volksnationalisten Nederland (VNN). Ook van deze partij werd Beaux voorzitter.
De nazistische restanten van de CP’86 raakten na de scheuring snel in verval. De partij implodeerde en werd uiteindelijk in 1998 verboden.
Op verzoek van de Duitse autoriteiten heeft de politie het huis van het toenmalige ROTTERDAMSE CP'86- gemeenteraadslid Martijn FRELING doorzocht. Zij verdenken FRELING van contacten met verboden extreem-rechtse organisaties in dat land en het verspreiden van racistische lectuur. FRELING, die tevens lid was van het hoofdbestuur van CP'86, was tijdens de huiszoeking niet aanwezig (Bron: Trouw dd 17-5-1995).
Om dit nader te onderzoeken moet burgemeester Peper daarvoor eerst aangifte doen. Pas wanneer dit het geval is, kan de man worden gehoord. De RID kwam de man op het spoor na een bijeenkomst van zeventig Nederlandse en Duitse neo-nazi's op 8 november in een kerkzaal in Rotterdam-Zuid.
<<<<<------------- Wim BEAUX (l) met Jan TEIJN van de Nationale Alliantie waarbij BEAUX zich in januari 2004 heeft aangesloten. Daarmee begon Beaux aan zijn vijfde extreemrechtse partij sinds hij in 1980 lid werd van de Centrumpartij (Bron: Kafka.antenna.nl, maart 2004).
Stadhuis aan de Coolsingel te Rotterdam
1998 Cultureel festival van Koerden in het Feyenoord Stadion
Achtergrond
Door een ID rechercheur (PhdH), die vanwege zijn openbare orde werkzaamheden goede contacten onderhoudt met het management van het Feijenoord stadion (De Kuip), wordt aan een ID rechercheur (auteur), expert op het gebied van de Turks/Koerdische gemeenschap, gevraagd, of Koerden zonder problemen een festival in het Feijenoord stadion zouden kunnen houden. Auteur zegt hierop, alles vanuit het verleden en de actuele situatie overwegende dat dit geen problemen hoeft op te leveren. Met dit advies gaat ID rechercheur PhdH naar het management van de Kuip en brengt dit bericht over. Aan de hand van de bijgevoegde krantenberichten, de evaluatie in de BVD-nieuwsbrief, wordt duidelijk dat het Koerdenfestival uiteindelijk op de geplande datum wordt gehouden maar dat daar een lange juridische weg aan vooraf is gegaan. Deze route had auteur niet kunnen voorzien.
KRANTENARTIKELEN/KOPPEN?
- Raad Rotterdam dwingt voor feest Koerden vergunning af
Van een onzer (bron: Trouw) verslaggeefsters– 5 september 1998
ROTTERDAM - Vertegenwoordigers van de Turkse gemeenschap in Rotterdam verwachten dat de Koerdische megamanifestatie die volgende week zaterdag in de Kuip gepland is, op rellen tussen Koerden en Turken uitdraait.
Bron: stichtingargus.nl
BVD-Nieuwsbrief 98/7 / 2338236-89
Evaluatie Koerdisch festival Rotterdam
Inleiding
De afgelopen vijf jaar hebben de Koerden ieder jaar een internationaal Koerdisch Festival georganiseerd. Eenmaal eerder is Nederland gastland geweest (1994 in Landgraaf), andere jaren werd dit festival op verschillende plaatsen in Duitsland gehouden.
Omdat dit jaar in Duitsland verkiezingen zijn, besloten de Koerden het festival opnieuw in Nederland te organiseren. Al snel bleek dat het stadion Feijenoord de enige mogelijkheid was: de datum was nog vrij, het stadion groot genoeg om het aantal te verwachten gasten te herbergen en ook de directie van het stadion verleende haar medewerking.
Weigering vergunning
Op 24 juli 1998 diende de directie van het stadion Feijenoord een aanvraag in bij de gemeente Rotterdam om op zaterdag 12 september 1998 de internationale culturele manifestatie te mogen organiseren. Op 28 augustus gaf de loco-burgemeester van Rotterdam (op dat moment wethouder Van den Muijsenberg) hierop de reactie dat de vergunning werd geweigerd. De basis van deze weigering vormde het advies van de korpschef van de regiopolitie Rotterdam-Rijnmond. Deze voorzag grote problemen op het gebied van de openbare orde. Om mogelijke demonstraties van nationalistische Turken te begeleiden en/of confrontaties tussen Turken en Koerden te voorkomen, zou een zeer forse politte-inzet nodig zijn (duizend man werd geschat). Gelet op de hoge werkdruk binnen het korps zag de korpschef geen mogelijkheid een dergelijke hoeveelheid agenten in te zetten.
Voorts wees het college van B&W op een passage uit het jaarverslag van de BVD, waarin werd gesproken over toegenomen spanningen tussen Koerden en Turken in Nederland.
Toch toestemming
Op 3 september keerde echter voor de Koerden op gunstige wijze het tij. Tijdens een commissievergadering werd forse kritiek geleverd op het collegestandpunt.
Zowel de politiek als een aantal aanwezige Koerden lieten hun ergernis blijken over het afgekondigde verbod. Het late tijdstip van weigering, het feit dat er geen aanwijzingen waren voor tegenacties van anti-Koerdische organisaties alsmede de discriminatiegedachte waren voor de raadscommissie voldoende redenen om het college terug te fluiten.
Gelet op het standpunt van de raad besloot loco-burgemeester Van den Muijsenberg het feest toch door te laten gaan.
Daarbij speelde mee dat in eerste instantie door de organisatoren aangegeven was dat het vooral een culturele manifestatie zou worden,
zij het met een politiek karakter.
Inmiddels was echter duidelijk geworden dat het accent van het festival was verschoven.
Op basis van recente uitspraken van de organisatoren, met name tijdens de openbare raadscommissie, bleek dat het festival voornamelijk een politieke (PKK) bijeenkomst zou worden, omlijst door culturele elementen. Aangezien voor een dergelijke bijeenkomst geen vergunning nodig is, waren er geen juridische argumenten meer voorhanden om de bijeenkomst te verbieden.
Turkse reacties
Op 7 september kwam de te verwachten reactie van de Turkse overheid: onze ambassadeur in Turkije werd ontboden. Hem werd dringend verzocht de voor zaterdag 12 september a.s. door de PKK geplande demonstratieve bijeenkomst in het Feijenoord stadion te helpen verhinderen. Doorgang zou negatieve repercussies kunnen hebben op de bilaterale betrekkingen. Ook verwachtte de Turkse overheid acties van de Turkse gemeenschap in Nederland van niet in te schatten aard en omvang. Naar anleiding hiervan vergaderde de Grote evaluatiedriehoek op 9 september waarbij zij geen reden zag voor een negatief advies. Naast de reactie van de Turkse overheid kwam de informatie binnen dat in Rotterdam Turkse nationalisten een aantal (nachtelijke) vergaderingen hadden belegd om zich te beraden op een tegenactie op he t festival. Tijdens deze vergaderingen was er geen echte coördinatie en kwam men niet verder dan de suggestie om de ruiten van de Turkse ambassade in Den Haag in te gooien vanwege hetslappe beleid van de Turkse regering ten opzichte van het festival. Eén aanwezige Turk verklaarde tijdens zo'n vergadering bereid te zijn om zijn Kalashnikov leeg te schieten op de feestgangers en riep de anderen op hetzelfde te doen. Dat hij tot dergelijke daden in staat zou zijn 'bewees' hij door dezelfde nacht nog tot tweemaal toe zijn revolver leeg te schieten op achtereenvolgens een groepje Marokkanen en enkele negers, waarbij overigens geen gewonden vielen.
Grijze Wolven waren massaal aanwezig bij de demonstratie tegen het Parlement van Koerdistan in Ballingschap, Den Haag, 23 april 1995 (Bron: politieacademie.nl)
In 1998 schreef de BVD in het jaarverslag over 1997: "De, weliswaar niet openlijk beleden, doelstelling van onder andere de (Turkse) nationalistische Grijze Wolven staat haaks op het integratiebeleid van de Nederlandse overheid." (Bron: republiekallochtonie.nl)
Verloop van het festival
Uiteindelijk is het festival zeer rustig en in een goede sfeer verlopen. De enige problemen rondom het festival waren verkeersproblemen. Veertigduizend Koerden uit verschillende landen, met name uit Duitsland, zijn massaal naar de Kuip getrokken. Het programma bestond uit zang, folkloristische dans,
PKK- leider Öcalan zou dit Cypriotische paspoort hebben gebruikt om Kenia binnen te komen, waar hij werd binnengehaald en beschermd door de Griekse ambassade (Bron: Wiki).
(politieke) toespraken en acrobatiek. Ook PKK-leider Abdullah Ocalan heeft telefonisch een toespraak gehouden waarin hij refereerde aan het eenzijdig door de PKK afgekondigde 'staakt het vuren'. Alhoewel het Turkse leger hier negatief opheeft gereageerd, verklaarde Ocalan nog steeds voorstander te zijn van de wapenstilstand.
2005 Diskette affaire door voormalig RID Rotterdam medewerker
2005
Een ID-rechercheur (RvN) sedert 1987 werkzaam bij de (P/R) ID Rotterdam (Rijnmond) had de gewoonte om resultaten van ID gelieerde onderzoeken op diskettes te bewaren. Deze rechercheur gaat bij de AIVD werken en neemt deze diskettes mee. Er stonden onderwerpen op deze diskettes die ook bij de AIVD zouden kunnen gaan spelen. Bij de aanvang van zijn werkzaamheden bij de AIVD maakt deze inmiddels AIVD medewerker gebruik van een lease auto. Tijdens één van deze autoritten zal hij zijn attaché-koffer op de rechter voorstoel geopend hebben gelegd.
Brief AIVD
Naar aanleiding van het openbaar worden van de aangetroffen diskettes schrijft het Hoofd AIVD aan alle medewerkers op 14-12-2005
Op donderdagavond 1 december 2005 wordt een AIVD- en voormalig ID Rotterdam-Rijnmond rechercheur aan de deur van zijn huis geconfronteerd met een bezoek van de TV presentator Peter R. de Vries die hem twee diskettes toont en hem prints van de bestanden op de diskettes aanbiedt die hij kennelijk was verloren.
Na enige bochten zijn diskettes uit de koffer gegleden en onder de voorstoel geraakt, zonder dat de AIVD medewerker dit heeft gemerkt. Nadat de lease auto door hem wordt ingeleverd wordt de auto door een medewerker van het lease bedrijf schoongemaakt en worden de diskettes gevonden. De medewerker legt de diskettes in de la van zijn bureau. Nadat deze lease bedrijf medewerker wordt overgeplaatst naar een andere vestiging dient hij zijn bureau-laden schoon op te leveren. Hij vindt de diskettes en tracht te kijken wat daarop staat. Doordat hij dit niet voor elkaar krijgt vraagt hij een collega dit voor hem te doen. Deze collega bekijkt de inhoud en stelt enthousiast voor dit bij Peter R. de Vries te melden. Later zal de ‘eigenaar’ van de diskettes aan de politie verklaren dat hij er spijt van heeft dit bij Peter R. de Vries te hebben gemeld.(2)
Door de AIVD wordt een onderzoek ingesteld die erop gericht is om vast te stellen in hoeverre er sprake is van schade voor de nationale veiligheid c.q. compromittering van bronnen en/of de werkwijze van de AIVD. Vanaf dat moment wordt tevens intensief contact gehouden met het regionaal politiekorps van Rotterdam, in het bijzonder met het hoofd van de (R)ID. Ook wordt contact onderhouden met het Rotterdamse stadsbestuur.
De Rotterdamse korpschef Meijboom en Hoofd AIVD van Hulst ontvangen een uitnodiging om op 9 december naar de studio te komen om commentaar te leveren op de montage van de uitzending van De Vries. De Vries eist een reactie vóór 6 december 2005. Inmiddels is duidelijk geworden dat De Vries de hand had weten te leggen op twee diskettes met daarop vermoedelijk staatsgeheimen en dat hij in zijn uitzending hierover onthullingen zal gaan doen. Op zijn eis is niet ingegaan en Hoofd AIVD samen met de Landsadvocaat en het OM beraden op juridische stappen, dan wel maatregelen jegens Peter R. de Vries. Uiteindelijk resulteerde dit in aangifte tegen De Vries wegens het onder zich houden van staatsgeheimen (art. 98 Wetboek van Strafrecht).
Minister | Tweede Kamer | CIVD
Vanaf het bekend worden van deze kwestie is nauw contact met de Minister van Binnenlandse zaken (J.W. Remkes) en de departementsleiding. Zij worden tot in detail op de hoogte gesteld van deze zaak die hun voortdurende persoonlijke belangstelling heeft. Donderdag de week daarvoor heeft de minister per brief de Tweede Kamer over deze kwestie geïnformeerd. Ook is tussentijds overleg met de voorzitter van de Commissie voor de Inlichtingen- en Veiligheidsdiensten (CIVD).
De dag ervoor is er overleg met de leden van de commissie IVD waarin zij op de hoogte zijn gesteld van alle onderzoeksfeiten en consequenties tot dan toe.
Op verzoek van de commissie gaat een openbare brief uit naar de Tweede Kamer.
Rijksreceherche onderzoek
Na het bekend worden van deze kwestie is door de regiopolitie Rotterdam-Rijnmond een intern onderzoek gestart naar de oorzaak van het in handen raken Van de Vries van de diskettes. Dit onderzoek wordt uitgevoerd in overleg met de AIVD en in handen gegeven van de Rijksrecherche. Tevens is een intern AIVD onderzoek gelast naar de vermissing van de diskettes en de omstandigheden waaronder dit kon plaatsvinden.Uit dit onderzoek is de auto getraceerd waarin de diskettes hebben gelegen. Het betreft hier een auto die ooit heeft toebehoord aan een lease maatschappij
en die enige tijd door de AIVD is gehuurd en in gebruik is geweest bij de AIVD- en voormalig (R)ID collega.Op dat moment bestaat nog geen exacte helderheid over
de wijze waarop de diskettes in deze auto zijn beland. Dit moet blijken uit het dan nog lopende interne onderzoek.
De AIVD heeft vervolgens nadat door de Rotterdamse politie een kopie was verkregen van de diskettes bezien of het bekend worden van de op de diskettes opgeslagen documenten veiligheidsrisico’s opleveren voor bronnen, buitenlandse partners en medewerkers van de AIVD. Zowel binnen de AIVD als bij de (R)ID Rotterdam worden de nodige (beveiligings)maatregelen getroffen.
In de loop van de week daarvoor leidden de spaarzame onthullingen die De Vries deed over de inhoud van de diskettes in aanloop naar zijn uitzending tot politieke commotie. Het gaat hierbij met name om de documenten over de heer Fortuyn en zijn politieke medestanders en over een document over de fusie van twee scholen in Rotterdam midden jaren ’90.
Mede door deze commotie verzoekt de Minister van Binnenlandse Zaken en de burgemeester van Rotterdam (Ivo W. Opstelten), de AIVD en de Rotterdamse korpschef om een reconstructie te maken van de documenten op de diskettes. Hierbij was met name de vraag aan de orde of de RID onderzoek deed naar zaken waar het niet voor bevoegd was. Gebleken is dat het leeuwendeel van de documenten op de diskettes past binnen het reguliere werk van de RID voor de AIVD. De korpschef en het Hoofd AIVD hebben opheldering kunnen bieden over de achtergronden van de desbetreffende integriteitsonderzoeken naar de heer Fortuyn en de scholenfusie.
TV-programma Peter R. de Vries
Bron: NRC.nl archief dd 1-2-2006
TV-presentator Peter R. De Vries wijdde in december 2005 zijn programma aan de inhoud van een aantal diskettes van de Algemene Inlichtingen- en Veiligheidsdienst (AIVD) die hem waren toegespeeld. De diskettes bevatten onder meer gedetailleerde en onbevestigde informatie over het seksleven van wijlen Pim Fortuyn.
Het OM heeft besloten de aangifte tegen De Vries te seponeren. Reden hiervoor is, zo meldt een woordvoerder, dat De Vries heeft ingestemd met het vernietigen van alle informatie, afkomstig van de diskettes, die hij nu nog in zijn bezit heeft. Volgens de woordvoerder heeft die vernietiging inmiddels plaatsgevonden.
Aan het seponeren van de zaak tegen De Vries heeft justitie voorwaarden verbonden. De Vries gaf de diskettes in december terug aan de AIVD, maar hij hield kopieën van het gevoelige materiaal in zijn bezit. De Vries moest zich bereid verklaren deze kopieën onder toeziend oog van de AIVD te vernietigen.
Ook mag hij zich niet nog eens schuldig maken aan strafbare feiten met betrekking tot de informatie op de diskettes of soortgelijke informatie'', aldus het OM. Doet hij dat wel, dan legt het OM de zaak alsnog aan de rechter voor.
Op straat
De vertrouwelijke informatie belandde op straat door slordigheid van een voormalige medewerker van de Regionale Inlichtingendienst (RID) ROTTERDAM die later bij de AIVD is gaan werken. De man had de schijfjes in een ingeruilde leaseauto laten liggen, waarna een garagemedewerker er mee naar De Vries stapte. De AIVD heeft de betrokken medewerker ontslagen.
2008 Rotterdamse politiebrigadier Spion voor Marokko
16 September 2008
Politie Rotterdam ontslaat spion.
De politie ROTTERDAM-Rijnmond heeft een brigadier ontslagen die spioneerde voor de Marokkaanse geheime dienst. Dat heeft het actualiteitenprogramma NOVA gemeld. De man stond goed bekend bij het korps. De spionage kwam aan het licht doordat de AIVD dit voorjaar een tip kreeg over de man. Hij zou politie-informatie aan de geheime dienst in Marokko doorgeven. De AIVD waarschuwde na onderzoek de politie van ROTTERDAM. Die heeft hem na een eigen onderzoek ontslagen wegens "ernstig plichtsverzuim". Het OM zal de brigadier niet vervolgen omdat het daar te weinig aanknopingspunten voor heeft.
Dd 15-9-2008. De 'spion', hier zittend naast prinses Máxima.Het Bureau Interne Zaken van de politie ROTTERDAM heeft onderzoek gedaan naar de brigadier dat heeft aangetoond dat er sprake is van 'ernstig plichtverzuim’. Dat heeft geleid tot strafontslag. Het Openbaar Ministerie heeft geen vervolging ingesteld (Bron: Elsevier.nl).
2009 Strandrellen in Hoek van Holland
Stille tocht voor 'Robs', Robby van der Leeden, in de Rotterdamse wijk Ommoord, bijna een jaar geleden. De 19-jarige jongen kwam om bij rellen in Hoek van Holland (Bron: NRC.nl).
Het Instituut voor Veiligheids- en Crisismanagement (COT) onderzocht de rol van de politie. Het instituut constateerde een "ongecoördineerde hulpverlening, routinematige voorbereiding, onvoldoende risico-inschatting, onvoldoende rechtdoen aan dreigingsinformatie, onduidelijke commandostructuur en een verwarrende briefing voorafgaand aan het evenement. Al uren vóór het feest was bij de politie bekend dat een grote groep Feyenoord-hooligans van plan was om op het feest te gaan relschoppen, maar deze openbare-orde-informatie van de Regionale Inlichtendienst ROTTERDAM werd niet doorgegeven aan de korpsleiding in Rotterdam.
**********************************************************************EINDE************************************************************************