Spionnen van het koninkrijk voor de NATO

“Anders dan een krijgsmacht, die doorgaans pas in actie komt bij een ernstige grensoverschrijding of beschieting waardoor de reële oorlogstoestand wordt ingeluid, bevindt een veiligheidsdienst zich constant in een situatie van oorlogsvoering. Maar weinigen die zich realiseren dat de westerse veiligheidsdiensten al sinds 1945 in oorlog zijn.” (Bron: Louis Einthoven)

Met vorenstaande uitspraak laat het eerste hoofd van de Binnenlandse Veiligheidsdienst (BVD) duidelijk weten dat tijdens de tot 1991 durende 'Koude oorlog' tussen het Oostblok en het Westen van beide kanten werd gespioneerd. Enige gebeurtenissen in dit kader volgen hier verder.

Nederlandse agenten

veroordeeld en na een jaar vrijgelaten. In 1961 werden in de Sovjet-Unie Evert Reydon en Lou de Jager veroordeeld tot dertien jaar en eveneens eerder vrijgelaten. (Bron: Het Parool, dd 25-4-1991)

Will Gunnewegh

Over zijn ervaringen schreef hij het boek Spion van het Koninkrijk dat door Volkskrant-journalist Henk Uilenbroek werd geredigeerd, en dat in 1974 verscheen. Gunnewegh is getrouwd en heeft een dochter. (Bron: Wiki)

De Muur en de Nederlandse spionnen  Evert Reydon &  Lou De Jager

Door Ewout Butter, 9 november 2014

(Ewoud Butter is politicoloog en werkt als zelfstandig senior onderzoeker, beleidsadviseur, trainer en (tekst)schrijver. Hij houdt zich onder andere met de volgende thema’s bezig: inclusiviteit, radicalisering, polarisatie, discriminatie, institutionalisering van de islam, vrijwilligersorganisaties, burgerinitiatieven, media(wijsheid), campaigning, communicatie- en participatievraagstukken)

Bij het herdenken van de val van de Berlijnse Muur moet ik ook denken aan de Nederlandse spionnen Reydon en De Jager, die in 1961, een week na het oprichten van de Berlijnse Muur, in de Sovjet Unie waren gearresteerd en na een proces ruim 2 jaar vast zaten in een Russische cel.

Evert Reydon en Louw de Jager waren – slecht voorbereid – door de Nederlandse Inlichtingendienst Buitenland (IDB) met een auto naar de Sovjet Unie gestuurd om als ‘toerist’ foto’s te maken van strategisch belangrijke locaties.

KGB of Inflot in Villa Maarhneze in relatie tot Evert Reydon en Lou de Jager

De volgende morgen werd ik gebeld dat hij was overleden.Het blijft een raadsel of zijn kwaal, waar hij aan is overleden, het gevolg was van zijn verblijf in de Vladimer gevangenis, het blijft. Natuurlijk hebben wij samen gesproken over de manier waarop alles begonnen is en hoe wij daarin zijn terecht kwamen. Voor mijzelf gold het volgende:

Koude oorlog en recrutering

Het was 1956. De koude oorlog was in volle gang wij voeren op Zuid -Amerika, het was mijn eerste reis als 2e stuurman,gedurende de reis werd ik gepolst hoe ik erover dacht, dit was dus zonneklaar. Ik was 20 jaar bij de marine geweest en was tegen alles wat rood gekleurd was.Bij terugkomst in een Nederlandse haven ging ik met iemand van boord naar het station alwaar hij zou worden opgepikt door een neef van hem die hem naar huis zou brengen. Onder het genot van een biertje hebben we wat zitten keuvelen en gesproken over de koude oorlog.Wie schetst mijn verbazing toen na enkele maanden bij mij thuis gebeld werd en die neef voor de deur stond en mij graag wilde spreken.Het gesprek ging over of ik er wat voorvoelde om voor de NATO te werken daar ik nogal veel in Russische havens kwam en in de gelegenheid was om m.b.v. foto's inlichtingen kon verzamelen en door goed rond te kijken naar speciale en opvallende objecten. Ik stemde volmondig toe met een gevoel van ijdelheid, niet wetende wat er allemaal voor mij in het verschiet lag. Na wat lessen en instructies omtrent fotograferen werd ik losgelaten om in opdracht van mijn contactman te doen wat hij mij opdroeg.In diverse havens achter het IJzeren Gordijn werkte ik volgens mijn contactman goed.Op diverse plaatsen in den lande gaf ik hem mondeling uitslag van mijn bevindingen.Op een reis naar West Afrika luisterde ik naar het verhaal van onze kapitein die net terug was van verlof. Ik schrok behoorlijk.Hij zei: Stuurman er is iemand bij mij thuis geweest die mij vroeg of ik wat voor de NATO voelde en eventueel voor de NATO wilde werken en dat zijn stuurman Willem Verbaan dit ook deed. Het zal niemand verwonderen dat dit binnen de kortst mogelijke tijd over de gehele vloot bekend werd. Weg security die mij beloofd was. Mocht er iets met je gebeuren halen we je binnen de kortst mogelijke tijd weer terug was natuurlijk een sinistere grap. Met meer geluk dan wijsheid ben ik enkele keren door het oog van de spreekwoordelijke naald gekropen.In één van de havens van het Oostblok deed zich het volgende geval voor.

Voorval in het Oostblok

's Morgens bij het koffie drinken kwam een heer aan boord gekleed als een lid van de Engelse gentry en meldde zich als een official van de havenautoriteit. Hij wilde graag met mij kennis maken, wat mij weer inspireerde om erachter te komen wat zijn bedoeling was. Nou daar kwam ik dan gauw achter.

Ontmoeting met de Majoor en 'Alex'

Wij gingen met de bus naar een plaatsje dicht bij het strand en ontmoette daar iemand waarmee hij van te voren een afspraak gemaakt had. Hij stelde mij voor aan de Majoor, het kon Stalin geweest zijn, zo'n type man, in een soort uniform zonder uitmonsteringen. Het gesprek tussen die twee ging verder. Tegen de middag gingen we wat eten in een soort mensa met veel jonge mensen, daarna zijn we naar een adres gegaan waar Alex waarschijnlijk woonde. Volgens mijn contactman is mijn stem daar opgenomen. Na een poosje bood hij mij aan, wanneer ik dit wenste, de beschikking kon krijgen overeen Volkswagen. Ik werd steeds nieuwsgieriger wat de plannen van Alex waren.Hij stelde mij voor om naar een soort dancing te gaan. Er speelde een bandje en er waren paartjes aan het dansen. Alex bestelde wat wodka en wij zaten wat te praten.Alex zei dat hij even naar het toilet moesten ik zat wat rond te kijken. Toen Alex uit het toilet kwam stond hij met een dame te praten. Daarna kwam hij bij mij weer aan tafel zitten. Plots stond Alex op en begroette een dame, viel haar in de armen en zei mij “Bil dat is toch wat, met deze dame heb ik jaren op school gezeten en die kom ik hier nu toevallig tegen. Ik beaamde dit en liet Alex niet weten dat ik wist dat dit dezelfde dame was waar hij mee stond te praten toen hij uit het toilet kwam. Ik moest en zou met haar dansen. Ik kreeg allerlei vleiende woorden naar mijn hoofd en dacht, nou ik moet een beetje op Clark Gable lijken. Ze vroeg mij of ik nog lang bleef want zei wist nog een aardig tentje. Ik zei haar dat het voor mij tijd was om naar boord te gaan want de volgende dag zou druk worden i.v.m. lossen en laden. Ik bestelde nog een half flesje wodka en betaalde met Engels geld. Alex zei zoiets van, “Heb je dit geld opgegeven en je weet dat je dit niet aan de wal mag brengen, ik kan je hiervoor laten oppakken”. Ik had hier niet met iemand van de haven te doen maar met een rasechte KGB'er. Het was mij opgevallen dat in bijna alle Russische havens, nadat het schip was ingeklaard, altijd twee of drie dames aan boord kwamen namens “Intoerist” en de bemanning uitgenodigd werd om aan de wal 1 of 2 evenementen te willen deel nemen. Één ervan, de brutaalste, keek in allerlei kasten waarschijnlijk of er apparatuur in verborgen was. De andere dame was zeer timide en deed zich voor alsof ze veel verdriet had om de sympathie van de aanwezigen op te wekken en misschien haar in vertrouwen te nemen. Als men weigerde om een uitnodiging te aanvaarden toonden ze zich teleurgesteld want daarvoor kwamen ze speciaal aan boord om de bemanning een plezier te doen en een weigering beschouwden zij als een belediging. Derhalve gaven de meeste bemanningsleden daaraan gehoor en zodoende bleven zij onder toezicht van de wal en of KGB .

Gebroken enkel

Er gebeuren af en toe hilarische dingen aan boord. Een bemanningslid maakte een rondje door de machinekamer, viel van de trap en brak zijn enkel. De volgende dag werd hij per ambulance naar een ziekenhuis gebracht. Daar ik de indruk had dat hij voor dezelfde club werkte als ik en een opleiding als fotograaf had gehad, zocht ik naar bepaalde dingen in zijn hut maar vond niets behalve een hele dure camera. 's Middags heb ik hem opgezocht in het hospitaal en sprak met de dokter die zei dat hij hem in het hospitaal wilde houden voor onderzoek en een mogelijke operatie. De patiënt weigerde dit en ik moest dat bevestigen. Volgens de dokter was hij in 'high spirits' oftewel een stuk in zijn kraag. In de gipskamer kwam ik tot de ontdekking dat de dokter gelijk had. De dokter zei “He is bad boy" maar de verpleegsters zeiden weer “He is good boy” en haalde een fles Gorden DryGin onder de lakens vandaan, vandaar die vrolijkheid. Hij zei mij “Denk erom dat je me hier niet achterlaat, anders bel ik de kolonel van de mariniers en die komt mij dan halen”. Het pootje ging in het gips en met de opdracht van de dokter dat als het been blauw werd het gips er vanaf gehaald moest worden. Onze patiënt moest tekenen dat hij afzag van de operatie.

Ik kon de dokter nog va dienst zijn met een paar antibioticacapsules waar hij zeer blij mee was. Een paar uur na ons vertrek werd inderdaad de voet blauw. Ik vroeg advies aan Scheveningen-radio Medical. Zij adviseerden mij om het gips er af te halen en een haven aan te lopen en over een paar uur te melden hoe de toestand was .Ik belde met onze agent in Karlskrona in Zweden en meldde de situatie en vroeg of hij er voor zou zorgen dat alles in gereedheid zou worden gebracht voor de patiënt. Gips plaatsen is een ding om het er vanaf te halen was een andere zaak. We probeerden het met een blikschaar maar dit lukte niet. Het gips was te dik. Toen met een grote schaar uit de machinekamer maar daar was de bek weer te groot voor, laat mij het maar doen zei de patiënt. Na een paar uur lukte het hem. Na een poosje trok de blauwheid weg en meldde ik dit aan Scheveningen Radio die zei dat het nu niet nodig was om een haven aan te doen en dit ook aan Zweden te hebben gemeld, maar wel in de eerst volgende haven een arts te consulteren. Dit hebben we in Kiel / Holtenau gedaan. Onze patiënt is toen met steun van 2 broeders in een taxi gestapt en naar een ziekenhuis gebracht. Halverwege het Kielerkanaal werd ik door onze agent gebeld die om toestemming vroeg om onze patiënt 800 DM. te geven zodat hij zelfstandig naar Holland kon gaan. Die toestemming heb ik niet gegeven. Het bleek ook nu weer dat onze patiënt weer in high spirit was, juist Gordon Dry Gin.

In een andere Russische haven hadden we het volgende probleem. Zij, de Russen, reden met een Vorkheftruck door het ruim en
beschadigden de buikdenning, die wildnen ze niet repareren. Ik heb toen de oliedruk van de winches afgehaald en zo de vrachtlading
lasten stoppen, algehele paniek. De Russen zeiden dat ze Moskou moesten bellen voor advies omdat niemand een beslissing
durfde te nemen. Ik zei hun dat ze een aantal onderdelen moesten geven van de juiste maat wij dit dan zelf zouden repareren.
De zaak werd opgelost en iedereen gelukkig. Ook hier kwam regelmatig de Majoor aan boord om een praatje te maken en rustig
vragen stelde. Wat ik wel leerde was dat de Russen rustig hun tijd af wachten tot dat de oplossing zelf voor de dag kwam. In een
andere Russische haven, die net ijsvrij was, kwam de Majoor ook regelmatig aan boord. De oplossing kwam zelf voor de dag (lees KGB) dat er waarschijnlijk een spion in de haven was. Wat bleek nu, op een Duitse coaster was iemand van een stellingplank gevallen en de Majoor dacht dat hij misschien aan de wal was voor spionagedoeleinden. Ik zei dat die persoon in de snel stromende rivier wel verdronken zou zijn, maar de Majoor zei “You never know”. Ik vertrouwde de hap niet, er bleken nog 2 bemanningsleden voor dezelfde
club te werken maar met verschillende contactmannen. Ik vond het allemaal wat gevoelig vanwege de aandacht van de Russen.Mijn contactman had gezegd, “Als je gepakt wordt halen wij je weer terug”. Wat was dan die organisatie? Ik had sterk de indruk dat er zoveel mogelijk mensen werden gerekruteerd. Op een gegeven moment dacht ik, ben ik nog veilig en hoe zit het met het schip? Toen de Majoor weer een keer aan boord kwam spraken wij over Siberië, ik vertelde hem dat ik er over gelezen had en dat het indruk op mij gemaakt had, nou zei hij ik kan het regelen dat je het van boven kunt zien ook nodigde hij mij uit om aan het eind van de navigation, dat is zo‟n beetje aan het eind van het zomerseizoen, op de berenjacht te gaan want er waren nogal wat beren die in de omgeving van de stad overlast bezorgde. Ik zei „bedankt voor de uitnodiging‟. Wij verhaalden het schip naar de zaagmolen waar we hout moesten laden.

Stuurman De Jager

's Middags kwam er een beeldschone dame aan boord namens Inflot en kwam zomaar een praatje maken of alles naar mijn tevredenheid verliep. Na een poosje vertelde ze mij dat de vorige kapitein wel eens aan de wal sliep en dat hij bevriend was met Tamara die op het kantoor werkte. Wat mij opviel was dat in diezelfde tijd stuurman de Jager aan boord zat, dezelfde die gepakt was in Rusland toen hij op safari was.

Ik heb mij laten vertellen dat dit het enige doofstomme toneelgezelschap in de wereld.was. Wij werden opgevangen door 2 studentes. Ik vroeg aan hen wie voor hen de ridder op het witte paard was en dat was Yuri Gagarin. Wij hebben met verwondering naar het stuk gekeken. De stemmen van de toneelspelers werden gesproken door 2 of 3 mensen die tegen het podium zaten, geweldig.Terug in Holland heb ik mijn foto‟s ingeleverd tot genoegdoening van de wal. Er volgde nu een periode van rust totdat ik in 1980 een reis moest maken naar Rusland.

terughoudender. Mij werd later verweten dat ik geen eten had meegenomen voor de loods, terecht overigens.Bij binnenkomst 's avonds, om ongeveer 6 uur, ging de loods van boord en kwam de inklaringsploeg aan boord Wij dachten dat we onze walpasjes zouden krijgen, niets was minder waar. De volgeschoten rolletjes had ik reeds verstopt aan boord. De volgende dag kwam Inflot en de bekende Majoor mij zeggen dat er nog niet met laden kon worden begonnen want er was nog geen lading, de pasjes kregen we wel. Daarna kwam bijna iedere dag de Majoor aan boord om te zeggen dat er foto‟s werden en waren gemaakt en ik moest weten wie dit deed. Ook Intourist maakte hun opwachting en nodigde ons uit om een bezoek te brengen aan de Hermitage en of naar het zomerpaleis van de ex-tsarina .Ik heb toen nog gevraagd of ik naar Moskou mocht i.v.m. de Olympische spelen maar dit ging niet door. Ook vroeg ik om een kaartje voor een voetbalwedstrijd ter plaatse maar ook dit kreeg ik niet.

Ben toen naar het zomerpaleis geweest in gezelschap van 3 studenten geologie waarvan er 2 goed Nederlands spraken. Na het bezoek spraken we af om elkaar 's avonds in het zeemanshuis te ontmoeten. Zo gezegd zo gedaan. Die avond kwam er nog een dame bij die volgens de anderen geologie studeerde maar geen woord Engels of Nederlands sprak, vreemde zaak. Ik werd mij er steeds meer van bewust dat het een duistere zaak begon te worden.

Finse golf

Toen we een poosje de Finse golf in waren zag ik op de radar voor Tallin enkele zeer sterke echo‟s vermoedelijk de Kirov met escortevaartuigen.Onderweg naar Bremen begon ik steeds na te denken wat er allemaal gebeurd was,had ik dan toch niet de filmrolletjes moeten vernietigen, had ik dan toch meer risico moeten nemen, had ik de dreiging van de Majoor moeten negeren? Ik denk dat de ongetraindheid in die omstandigheden mij parten speelde alsmede dat ik al een verdacht persoon voor hen was.

Nieuwsgierig als ik was stemde ik daarmee in. In de loop van de avond kwam een manspersoon met 3 dames bij ons aan boord. 

Politiek commissaris

De manspersoon was voor mij de bekende commissaris die altijd op Russische schepen aanwezig was.De commissaris stelde zich voor als stuurman maar ik wist wel beter Ik zei tegen onze stuurman dat hij de Rus de kaartenkamer moest laten zien in verband met de Decca. Ik vroeg aan de dames of de stuurman soms de commissaris was. Zij bevestigden dit en ik vroeg of het een aardige man was? “No, he is bad man, no good”. Ik kreeg een roebel van ze. De commissarissen waren altijd herkenbaar aan hun serge broek en blauwe coltrui.Je word schichtig .en ziet dan ook altijd beren op de weg en dat is niet bevorderlijk voor je gezondheid.Na aankomst in Holland werd ik gedebriefd en werd mij verteld dat mijn verhaal van die mijnenvegers die ter dekking lagen voor de Kirov, dat zij daaraan twijfelden.Verder werd mij verteld dat ik geluk had gehad dat er gedurende mijn verblijf daar de Olympische spelen gaande waren anders hadden ze mij zeer zeker gepakt, dan had mijn lot gelijk aan die van mijn 2 voorgangers geweest. Ik kreeg hoofdpijn en voelde mij niet senang en ging naar de dokter en werd doorgestuurd naar de internist en na bloeddruk te hebben gemeten en hart onderzoek opperde hij mij een zielenknijper te consulteren, zonder dat hiji ets van mijn verleden wist, en het hem ook niet vertelde. Ik bedankte daarvoor omdat ik wist waar het vandaan kwam. Dit was dan de ervaring van ex-zeuntje (*) Hr Ms O9 die vrijwillig in het diepe werd gegooid maar daarin niet zo goed kon zwemmen.Verder had ik de in de loop der tijden de indruk dat de Dienst door middel van de contactmannen zoveel mogelijk mensen rekruteerde. Soms had ik aan boord 2 tot 3 personen die zich bezig hielden met spionagewerk, dan is het niet onmogelijk dat zij door hun contactman waren ingelicht dat ik ook lid van de club was en bij arrestatie misschien doorgeslagen had. Toch heb ik vele bedankjes gehad voor de inlichtingen en foto's die ik heb afgeleverd.Ik ben dan ook blij voor de hele, hele kleine bijdrage die ik heb kunnen leveren ter ondersteuning van de westelijke waarden.Grammaticaal mag dit verhaal dan niet zo goed kloppen maar het is geschreven zoals het in mijn herinnering is.

Willem Verbaan, ex zeuntje (*) Hr.Ms.O9.  

(*) zeuntje = een matroos bij de Koninklijke Marine, in dit geval aan boord van een O-klasse onderzeeboot, die telkens voor zes weken wordt aangesteld om het eten af te halen en over de borden te verdelen, het verblijf schoon te houden, voor het komaliewant (bestek en dergelijke) te zorgen en tal van andere karweitjes op te knappen.

Jan Louwers

Nederl. regering waarschuwt Tsjechoslowakije neemt vormen niet in acht

Op de eerste dag is gebleken dat vele leden van de Westelijke diplomatieke missies en wel in het bijzonder leden van de Nederlandse legatie alhier, hun diplomatieke taak hebben misverstaan. De tweede dag van het proces ving aan met een overzicht van de imfaire activiteit van dc leden van de bourgeoisie." De heer Van der Gaag, die ook gisteren de zitting heeft bijgewoond, verklaarde gisteravond dat hij het gehele proces beschouwde als  "een demonstratie tegen het Westerse corps Diplomatique in het algemeen en de Nederlandse legatie in het bijzonder. (Bron: De Gooi- en Eemlander, dd. 4-3-1950)

Beschuldigd van spionnage

Jacob van der Gaag (Utrecht, 7 januari 1905 - Leiden, 7 februari 1988) was een Nederlands verzetsstrijder tijdens de Tweede Wereldoorlog en diplomaat. Na de bevrijding werkte Van der Gaag kort bij het ministerie van Buitenlandse Zaken, maar dat werk ervoer hij als saai en niet erg zinvol. Zijn diplomatieke carrière begon hij als eerste ambassadesecretaris in Mexico. Daarna ging hij als tijdelijk zaakgelastigde naar Praag en poogde op eigen initiatief tussenbeide te komen in het proces van de van economische spionage verdachte ondernemer J. Louwers, waardoor hij in 1950 in Tsjechoslowakije persona non grata werd.

Maar de honderden vlaggen en een schat van bloemen en bloemstukken in de huiskamer getuigden toch het medeleven van de buurtbewoners, die in allerijl een ontvangstcomité hadden gevormd. Op de vraag hoe de ontvangst in Nederland en de reis verlopen was antwoordde de heer Louwers lachend: „het gaat hier beter dan in Praag." Op de vraag wat de heer Louwers nu ging doen, antwoordde hij: „Voorlopig eerst vakantie nemen en dan zien we wel verder". Na naar Brabantse traditie de „koffie" bij zijn ouders in Best te hebben gebruikt reisde hij met zijn echtgenote en dochtertje naar hun woning in Eindhoven, waar de heer Louwers voor het eerst zijn zoontje Jan zag, die vorige maand een jaar is geworden. (Bron: Volkskrant 11-5-1951)

A.J.F. van der Gouw BVD-agent (?)

Anton Johan Frans (A.J.F.) Tonnie van der Gouw, geboren 1926 Ronse (Belgisch Vlaanderen), overleden < 2010

Nederlandse nationaliteit; zat voor de oorlog op het seminarie om priester te worden;  begaat in 1944 als SS-soldaat wreedheden in Drenthe; maakt deel uit van het onder leiding van Otto Skorzeny staande Jagdkommando Skorzeny, een elite-eenheid van het Duitse leger, de bevrijder van Mussolini. De commando's van het Jagdverband hebben onder meer als taak spionage en sabotage achter de vijandelijke linies. Van der Gouw die meerdere talen spreekt en een fenomenaal geheugen heeft is hiervoor ideaal 

Schrijver van het boek 'Alias Teixeira', waarin hij zich A.V.F. van der Gouw noemt.

Een ander lid van de organisatie was de Belgische SS’er Anton van der Gouw, die ver na de oorlog in conflict met Zwolsman kwam toen hij een boekje met beschuldigingen tegen Zwolsman wilde publiceren.Na de oorlog werden twee Werwolf-groepen in Nederland ontdekt. De ene was een groep van achttien man in Brummen en de andere was een groep van twintig man. De manschappen in Brummen bestonden uit Nederlandse SS’ers. Ze hadden een opleiding in ‘silent killing’, vechtsporten en vreemde wapens gekregen. Verder kregen ze de beschikking over allerlei soorten wapens en explosieven, waaronder machinepistolen en handgranaten. Er is een verband tussen de Werwolf-organisatie in Nederland en de in 1947 opgerichte SOAN, die daarvoor actief was onder de naam 'dienst Hacke-Elsinga'(Bron: Wiki)

Op 28-1-2010,  te 14:26 uur schreef schrijver/onderzoeksjournalist Ton Biesemaat:
“Ik heb contact met de weduwe van Van der Gouw. Helaas is er geen archief met materiaal v.w.b. bijvoorbeeld deel 2b. Inderdaad is Van der Gouw aan darmkanker gestorven, heeft niets met een complot te maken. Wel is het zo dat de vrindjes van Bernhard betrokken waren bij de louche zaken die zich afspeelden bij de ondergang van de bank Teixeira de Mattos. Ik heb hier wel het strafdossier liggen over Van der Gouw betreffende zijn collaboratie en deelname op het einde van de oorlog aan het Jagdkommando Skorzeny van de SS. Van der Gouw werd door de Britse geheime dienst wel geïdentificeerd als een mogelijke belangrijke spion. Daarom werd hij a la Irak nog een aantal jaren na 1945 door de Britten in een martelcentrum in Duitsland aan de tand gevoeld. Dus de biografie over Van der Gouw is wel interessant. Het is geen biografie maar ik werk aan een hoofdstuk over Van der Gouw in mijn nieuwe boek. 

Slechts De Groene Amsterdammer behandelt het proefschrift in haar editie van 26 april jongstleden. Toch ligt er schijnbaar in het verleden van Edwin de Roy van Zuydewijn een sleutel die toegang geeft tot het grote waarom van zijn proefschrift. Die sleutel kan heten mr. L. de Roy van Zuydewijn, Edwins vader die 12 jaar na zijn geboorte in 1978 overleed. In 1966 wordt Edwin geboren, twee jaar later scheiden zijn ouders.

Op 27-5-2003 schreef schrijver/ onderzoeksjournalist Ton Biesemaat:

Eén van de intrigerende aspecten in de zaak van Prinses Margarita en Edwin de Roy van Zuydewijn versus het Koninklijk Huis is het proefschrift dat Edwin de Roy van Zuydewijn schreef. Dat proefschrift is terug te vinden in de bibliotheek van de universiteit van Oxford en heet "The Arms Transfer Policy of the Federal Republic of Germany Towards the Middle East, 1949-
1982". In de Nederlandse media is dit aspect van 'Margaritagate' nauwelijks belicht. In een interview met het NRC wordt er naar gevraagd maar verder blijft het onderwerp merkwaardig genoeg rusten. 

In het NRC-interview van 30 maart meldden zijn moeder en zus over zijn vader: "Niet relevant". Maar… de  vader van Edwin had in de jaren zestig wel contacten met de mysterieuze ex-SS'er en naar eigen zeggen BVD-agent van der Gouw en de louche bank met veel naoorlogse nazi-contacten Teixeira de Mattos. Edwin de Roy van Zuydewijn in hetzelfde NRC-interview: "Spiritueel ken ik mijn vader heel goed. Ik spreek hem nog geregeld."

Tijdens de Koude Oorlog dropten westerse inlichtingendiensten agenten achter het IJzeren Gordijn